Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ--ΙΩΑΝΝΑ ΜΑΝΔΡΟΥ


Αναζητώντας δικαίωση μετά την τραγωδία
Οταν τα φώτα της δημοσιότητας σβήσουν, το κοινό περί δικαίου αίσθημα σκαλώνει συνήθως σε κάποιο γραφειοκρατικό γρανάζι
Της Ιωαννας Μανδρου
Οταν συμβαίνουν, σοκάρουν και συγκλονίζουν. Γεγονότα τραγικά που προκαλούν οδύνη και πόνο, αφού αφορούν ανθρώπινες ζωές. Γεγονότα, που προκαλούνται είτε από λάθη είτε από εγκληματικές παραλείψεις, που κανένας δεν φανταζόταν πως θα επιφέρουν κάποια στιγμή τόσο ολέθρια αποτελέσματα. Στις δικαστικές αίθουσες, τα τελευταία χρόνια, έχουν εισαχθεί απίστευτες ιστορίες, έχουν εξελιχθεί μοναδικές καταστάσεις κι έχουν εκδικαστεί υποθέσεις που εκείνη την ώρα θεωρούνταν αξεπέραστες. Που αφορούσαν κυρίως τραγικά ατυχήματα και όχι μόνο.
Οπως έγινε όταν πριν από μερικά χρόνια (2003) συγκλονισμένη και άφωνη η κοινή γνώμη άκουσε την τραγική είδηση για τον χαμό 21 μαθητών σε τροχαίο στα Τέμπη. Οπως έγινε πριν από έντεκα χρόνια, όταν το πρωθυπουργικό αεροσκάφος, πετώντας πάνω από το Βουκουρέστι, «στροβιλίστηκε» στον αέρα παρασύροντας στον θάνατο τον Γιάννο Κρανιδιώτη, τότε αναπληρωτή υπουργό των Εξωτερικών, και άλλους επτά συνεπιβάτες του.
Και όπως έγινε όταν τα κατασκευαστικά σφάλματα στα εργοστάσια της Ρικομέξ και της Φαράν «ενεργοποιήθηκαν» με τον σεισμό της Αθήνας, το 1999, για να μετατραπούν σε τάφο για 47 ανθρώπους.
Μετά το σοκΟι απώλειες, οι άδικοι θάνατοι, αρχικά συγκλονίζουν και προκαλούν σοκ. Ακολουθεί η οργή και βέβαια η απαίτηση για απόδοση δικαιοσύνης. Επιζήσαντες και συγγενείς θυμάτων, αλλά και η κοινή γνώμη, ζητούν το αυτονόητο. Να φωτιστούν οι πραγματικές αιτίες αυτών των τραγωδιών και βεβαίως να επιμετρηθούν ευθύνες και ποινές.
Η Πολιτεία, είθισται, διά των εκπροσώπων της, να δηλώνει πως «θα χυθεί άπλετο φως» και υπόσχεται πως θα κάνει ό, τι μπορεί, για να ικανοποιηθεί η υπόσχεση και η απαίτηση των πολιτών για δικαιοσύνη. Η συνέχεια των πραγμάτων, όμως, όταν τα φώτα της δημοσιότητας σβήσουν, συνήθως δεν δικαιώνει το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Αλλωστε, ποια ποινή θα αντιστοιχούσε σε ένα τροχαίο, όπως αυτό των Τεμπών, που στοίχισε τη ζωή 21 παιδιών; Το ίδιο ισχύει και με την περίπτωση του Φάλκον ή της Ρικομέξ.
Στην πραγματικότητα, οι τραγικές απώλειες ανθρώπων ουσιαστικά δεν «εκκαθαρίζονται» ποτέ. Πόσω μάλλον όταν εμπλέκονται στη δικαστική –και όχι μόνο– γραφειοκρατία, δικάζονται με βάση νόμους που δεν μπορούν να καλύψουν τις τραγικές συνέπειες για τόσους άδικα χαμένους ανθρώπους και όταν οι συνθήκες των ερευνών δεν ευνοούν για να αποδειχθεί γρήγορα και σε όλο το φάσμα της η αλήθεια.
Το αίσθημα της δικαίωσης παραμένει, έτσι, ανικανοποίητο, η αλήθεια μερικές φορές μόλις που φαίνεται ή τελικά μόνον υπονοείται, ακόμη και αν υπάρξουν καταδίκες...


ΜΕΤΑ  ΤΟ  ΠΑΣΧΑ  ΘΑ  ΣΑΣ  ΔΩΣΩ  ΣΤΟΙΧΕΙΆ   ΓΙΑ  ΠΩΣ  ΔΙΚΆΖΟΥΝ   ΤΑ   ΤΡΟΧΑΊΑ  ΑΠΟ   ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ   ΓΕΓΟΝΌΤΑ     m1987

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου